Afgelopen week zijn we een dagje naar Moshi geweest om een aantal studenten die wij vorig jaar hebben getraind te bezoeken. Zij werken samen op een school en weeshuis als leerkacht of nanny. Moshi is een andere stad hier in Tanzania die een aardig eind weg ligt. Vooral als je met het openbaar vervoer moet. Eerst gingen we met de piki piki (motor) naar de hoofdweg. Marlinda zat op wel een hele speciale motor. De bestuurder had namelijk maar 1 been en kon geen gewone motor besturen. Op deze manier kon hij toch gewoon aan het werk.
Daarna gingen we met een coaster naar Moshi. Dit is een wat grotere bus. Die rijden hier van Arusha naar Moshi. De rit met de bus duurde 2 uur. Daarna moesten we met een dala dala (een kleiner busje) naar de volgende plek. Vanaf daar moesten we verder met de piki piki. Helaas begreep niemand waar we heen moesten en wist niemand waar de school was. We hebben Violet van IBES gebeld, want die was er al eens geweest en kan Swahili. Zij heeft de piki piki driver uitgelegd waar hij heen moest en we konden op pad. Na een tijdje hadden we het idee dat hij helemaal niet wist waar hij heen moest en dat hij zomaar ergens heen reed. We hebben gezegd dat hij moest stoppen en weer gingen we met Violet bellen zodat ze het nogmaals uit kon leggen. Na flink om te zijn gereden en het 20 keer aan iemand langs de kant van de weg gevraagd te hebben, kwamen we eindelijk op de goede plek aan ergens in de bush.
Toen we het hek binnen gingen en de meiden ons zagen, kwamen ze op ons afgerend en werden we plat geknuffeld. Ze vonden het superleuk dat we helemaal bij hen op bezoek kwamen. En wij waren ook blij om hen weer te zien! Een paar meiden hebben hun eigen klas, anderen assisteren in een klas en 2 meiden werken als nanny in het weeshuis dat boven de school zit. Ze hebben ons een rondleiding gegeven op het terrein. Wat zijn we trots op het werk wat ze nu doen! Daarna was het weer tijd om de lange reis terug te maken. Eerst op de piki piki samen achterop en daarna in de dala dala.
Voordat we in de coaster stapten hebben we nog even op het terras gezeten in het zonnetje om te lunchen. Het was inmiddels al 2 uur en we hadden wel trek gekregen. Het was een hele reis om even een bezoekje doen. 3 uur heen en 3 uur terug. Maar het was absoluut de moeite waard!